Στο φαράγγι του Λούσιου και σε εντυπωσιακό τοπίο, 3 χιλ. από τη Δημητσάνα βρίσκεται η Μονή Αιμυαλών. Είναι κτισμένη στη ρίζα μεγάλου βράχου, σχεδόν μετέωρη, σε κοιλότητα της χαράδρας του χειμάρρου Ίσβορα.

Είναι αφιερωμένη στη γέννηση της Θεοτόκου. Σύμφωνα με την κτητορική επιγραφή, η Μονή κίστηκε το 1600, ίσως πάνω στα ερείπια άλλης προγενεστέρας μονής από τη Βυζαντινή περίοδο.

Το καθολικό της μονής και οι αγιογραφίες του έγιναν το 1608, από τους Ναυπλιώτες αδελφούς Δημήτριο και Γεώργιον Μόσχου, με έξοδα των κτητόρων της μονής Γρηγορίου ιερομόναχου Κοντογιάννη και της αδελφής του μοναχής Ευπραξίας από τους Αιμυαλούς, χωριό του νομού Μεσσηνίας, από όπου πήρε και το όνομά της.

Αρχικά η Μονή είχε τη μορφή ασκητηρίου με λίγα κελιά σφηνωμένα μέσα σε σπήλαιο. Οι τοιχογραφίες του καθολικού είναι έργα του ζωγράφου Δημήτρη Μόσχου (17ος αιώνας) και χαρακτηρίζονται από τη βυζαντινή παραδοσιακή τεχνοτροπία και την ιεροπρέπεια στην παράσταση των μορφών.

Το μοναστήρι αναπτύχθηκε γρήγορα, δεχόμενο πολλές δωρεές και αφιερώματα, και το 1635 αριθμούσε τριάντα πέντε μοναχούς.

Μάλιστα, το 1622, όπως αναφέρεται σε σιγίλλιο του Πατριαρχού Ιερεμία, έγινε σταυροπηγιακό από το Οικουμενικό Πατριαρχείο.

Κατά τη διάρκεια της τουρκοκρατίας ήταν εξαίρετο πνευματικό κέντρο, προσκύνημα των χριστιανών της περιοχής, ιδίως της Δημητσάνης και του Ζυγοβιστίου” και βοήθησε σημαντικά τους αγωνιζόμενους Έλληνες στον αγώνα του 1821 με τρόφιμα, χρήματα, φιλοξενία κυνηγημένων, συμμετοχή μοναχών στις μάχες και παροχή δανείου 750 γροσίων.

Το μοναστήρι εξακολούθησε τη λειτουργία του και μετά την απελευθέρωση και είχε αρκετούς μοναχούς. Στη συνέχεια, τα κτήματά του απαλλοτριώθηκαν και δόθηκαν σε ακτήμονες.

Με την πάροδο του χρόνου άρχισε να παρακμάζει. Το 1925 διαλύθηκε και προσαρτήθηκε στη μονή Τιμίου Προδρόμου Στεμνίτσας.

Ως προς την ετυμολογία του ονόματος «Αιμυαλοί», κάποιοι αμφισβητούν την ελληνική του προέλευση, στη Μάνη όμως «αιμυαλός» σημαίνει βρώσιμος κοχλίας).

Διαβάστε περισσότερα εδώ.